مدح و مرثیۀ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
عـزّتی دارم مـداوم از عـطـایِ فـاطـمه دولـتی پـایـنـده دارم از دعـایِ فـاطـمـه کـی سـزاوارِ غـلامیِ درِ این خـانـه‌ام؟ آبـروهـا یـافـتـم از خـاکِ پـایِ فـاطـمـه تا که کوچک می‌شوم بی‌بی بزرگم می‌کند چون شرافـت داده ایزد بر گدایِ فاطمه ذکـرِ یا زهـراست درمـانِ تـمـامِ دردها من شـفـایم را گرفـتـم از دوایِ فـاطـمه گوهری در سینه دارم می‌درخشد مثلِ ماه چیست آن گوهر بجز دّرِ ولایِ فاطمه؟ مخفی القدراست در دنیا، نمی‌داند کسی جز خدا و جز نبی؛ قدر و بهایِ فاطمه ما کجا و گـفتن از قـدّیسۀ هـفت آسـمان کـلّ قـرآن شد تـمـامـاً در ثـنـایِ فـاطمه معنی کوثر بغیر از حضرت صدیّقه نیست رونـقی دارد جهـان با بچّـه‌هایِ فـاطمه کاش می‌شد لحظه‌ها را وقفِ آن بانو کنم جانِ خود را هدیه کردم از برایِ فاطمه می‌زنم فـریاد نامـش را به امّـیدِ وصال می‌رسد بر گوشِ من آخر صدایِ فاطمه |